11 Home stay

Geschreven in de avond van 3 oktober (via de laptop hadden we 3 dagen geen toegang tot het internet. Daarom plaatsen we in 1 keer 2 verslagen)

Home Stay
De nacht van 2 op 3 oktober hebben we in de vorm van een home stay doorgebracht. Dat wil zeggen dat we in een klein dorpje bij lokale mensen thuis hebben gegeten en geslapen. In ons geval ging het om een Koerdisch gezin met 5 kinderen. In deze omgeving behoren deze moslims tot de Yezidi’s. Even verderop zijn de Yezidi’s in Irak door ISIS een berg opgejaagd en volgens de nieuwsberichten op enige schaal omgebracht.
De woning is een eenvoudige boerderij aan de rand van het dorp met veel land er omheen. De mensen zijn in grote mate zelfvoorszienend. Ze hebben een ruime tuin met allerlei fruitbomen. Ze houden kippen, kalkoenen en schapen. Uit eigen bedrijf hebben ze kipfilet, eieren, walnoten, amandelen, rode dadels, nectarines, granaatappels, olijven, watermeloenen, schapenmelk (allen in de lente), eieren. Ze bakken hun eigen brood (naanbrood als in India). Dat is brood in de vorm van een zeer dunne pizza, maar wel een grote lap die diverse keren opgevouwen wordt. Dit brood wordt gebruikt als verpakking van het eten. Je pakt er bijv de rijst mee op en eet de rijst als vulling van het brood.
Het verblijf op zo’n boerderij is een aparte ervaring, maar een nacht is voldoende. Het vraagt wat aanpassing van de westerse mens. Het Koerdische gezin is vreselijk gastvrij. De moeder spreekt gelukkig een paar woorden Engels en ze is slim. Toch gaat de communicatie erg moeizaam. Vaak moeten afzonderlijke woorden in een woordenboek worden opgezocht. Dat haalt wel het tempo uit het gesprek. Het legt ook sterke beperkingen aan de onderwerpen die je kunt bespreken. De gastouders zijn echte gastheren en blijven tot de laatste snik bij ons Rond 20.30 uur hebben we gezegd dat we erg moe zijn en wilden gaan slapen.
De ontvangst bij aankomst was in een van de grote kamers van de boerderij. Een grote ruimte met tapijten en kussens, maar geen stoel. We moesten dus op de grond zitten, liefst in hurkzit. Onze stramme ledematen lieten dat niet toe. Voor ons was het hangen en wurgen. De Koerden zaten soepeltjes en stonden vlotjes op en gingen gemakkelijk weer op de hurken. Dergelijke bewegingen maakten wij met veel gekreun en gekraak van de gewrichten.
Na de ontvangst met thee en zelf gemaakt gebak volgde een wandeling door de buurt en het prima diner dat door de dochters gekookt was. De ouders weken niet van onze zijde. Voor het diner werd in dezelfde ruimte een tafel klaargemaakt. Dat was een stuk plastic dat op het vloertapijt werd uitgerold. Dus geen tafel en geen stoelen.
In het huis van één bouwlaag waren 4 van deze groet ruimten. Loek en Liesbet kregen één van die ruimten, Loes en Wim ook. Dat betekende dat het hele gezin van 7 de andere 2 ruimten moesten verdelen. Bij grote drukte moeten gasten soms met 7 mensen zo'n kamer delen. Wij waren dus ruim behuisd.
De inrichting van de kamer was bijzonder. Het bed bestond uit een kleed op de vloer en enkele matrassen daarop. Het leek op de situatie thuis toen onze slaapkamer nog in bestelling was. Het sliep overigens prima. De mensen waren ervaringsdeskundigen met stroomuitval. Dat gebeurde herhaaldelijk, maar er werd snel voor een alternatief gezorgd.
Na een dag hitte wilden we ook wel douchen. Dat ging op een aparte manier. In huis was alleen koud stromend water. Er was ook een flinke elektrische boiler geïnstalleerd. De procedure was dat je het hete water uit de boiler in een plastic kinderbadje liet lopen. Het hete water schepte je in een maatbekertje van een paar liter. Dat maatbekertje vulde je niet tot de rand maar je vulde dat aan met zoveel koud water als nodig om de gewenste temperatuur te verkrijgen. De douche neem je door dat maatbekertje over je uit te schenken. Het vergde wat oefening, maar uiteindelijk lukte het om een redelijke benadering van een douche te bereiken.
We gingen dus vroeg naar bed en stonden daardoor weer vroeg op. Met de vrouw des huizes maakte Loes een wandeling door de tuin om te bekijken wat er allemaal werd geteeld. Daarna begon het bakken van het brood. Echt vrouwenwerk. De vrouw des huizes deed het soepeltjes voor. Daarna mochten Loes, Liesbet en Wim het ook proberen. Dat ging een stuk moeizamer. Het verse brood werd bij het ontbijt geserveerd. Of elke dag vers brood wordt gegeten, blijft een vraag. Op de slaapkamer van Loes en Wim vonden ze onder een kleed een meter hoge stapel van die broden.
Na het ontbijt werd grondig afscheid genomen alsof we er al weken waren. We verlieten met het prettige gevoel dat wij een bijdrage hebben geleverd aan het inkomen van dit aardige gezin.