5 aarde Zwarte Zee

Dit verslag is geschreven in de avond van de 8e reisdag. We zijn nu aanbeland in Trabzon, een grote stad aan de oostkant van de Zwarte Zee. Na een paar dagen kust stond vandaag het klooster Sumela op het programma. Om de massa´s toeristen voor te zijn hadden we een eenvoudig pension in de bergen geboekt, vlak bij de ingang. Na een vroeg diner zaten we op ons extreem ruime balkon en toen viel de elektriciteit in de wijde omgeving uit. Gelukkig hadden we zaklampen paraat. Na een paar uur improviseren gingen we maar vroeg naar bed. Uiteindelijk bleek rond 22.00 uur de stroom weer beschikbaar te zijn.
Het Sumelaklooster is een christelijk klooster in een islamitisch land. Er wordt nu zorgvuldig mee omgegaan maar in het verleden is veel vernield. Vooral de afgebeelde gezichten zijn ernstig beschadigd. Het gedeelte dat was opengesteld was snel bekeken. We stonden dus weer vroeg bij de uitgang. Daar spraken we diverse aardige mensen, onder andere een tv-ploeg uit Kayseri. Het kwam tot een tv-interview zonder echte communicatie. De ene kant sprak uitsluitende Turks en de andere kant geen Turks. Het leverde wel een mooi plaatje (zie de nog te plaatsen foto). Verderop vlak bij de parkeerplaats staat een picknickbank. We hadden nu tijd om eindelijk de meegenomen meloen aan te snijden en op te eten. De meloen had een reis van bijna 2.000 km in de auto gemaakt en lag elke dag flink in de weg in de kofferruimte. Onze vrienden van Kayseri-tv kwamen langs en nog een paar andere mensen waarmee we eerder gesproken hadden. Wij hebben onze meloen met de hele groep gedeeld. Het werd een gezellige boel.
Tot slot nog een opmerking over het parkeren van auto’s. In drukke gebieden is ruimtenood. De Turken proberen op inventieve wijze zoveel mogelijk auto’s op een klein gebeid kwijt te raken. Ze parkeren auto’s kop aan kont in een garage en op een terrein. Hierdoor kan niet elke auto vrij wegrijden. De parkeerwachters verrijden steeds auto’s als iemand weg wil die ingebouwd is. Dat gebeurt in de stijl van een formule 1 coureur. Daarvoor moet je de autosleutel achter laten. In feite blijven de deuren open en blijft de sleutel in het contact. Dat vinden we geen prettig idee, maar je moet wel als je de auto wil parkeren. Turken doen dit zelf ook op grote schaal. Tot dusver is het nog steeds goed gegaan.
Het vervolg van onze reis gaat door het hooggebergte langs de Georgische en Armeens/Iraan¬se grens. We berichten weer als we wat kunnen melden.